Το προσφυγόπουλο, Γιάννης Χατζηγιάννης που στα 11 του χρόνια, αντί να παίζει στις αλάνες με τα άλλα παιδιά, έδενε τα πληγιασμένα πόδια του με βρώμικα κουρέλια και πηγαινοερχόταν στα βουνά των Τρικάλων μεταφέροντας μηνύματα της ΕΠΟΝ στους Αντάρτες. Αν αυτό το προσφυγάκι μπόρεσε να πει όχι, κανείς μας σήμερα δε δικαιολογείται να σκύβει το κεφάλι και παθητικά να ψελλίζει τα ΟΠΟΙΑ "ναι" του επιβάλλουν.
Μεσημέρι της 8ης Αυγούστου είδαν το μικρό προσφυγάκι να κλέβει μια κουβέτα από τους Γερμανικούς στρατώνες. Ήθελε να την πάει στον αδελφό που ήταν αντάρτης και τις νύχτες κρύωνε στα βουνά. Έλληνες το είδαν, Έλληνες το έπιασαν, Έλληνες το ανέκριναν κι Έλληνες το σκότωσαν άνανδρα χτυπώντας το με τον υποκόπανο όπλου στο πρόσωπο. Το άψυχο κορμάκι του το άφησαν πεταμένο σαν το σκουπίδι στην πλατεία προς παραδειγματισμό...
Στη μάνα του το πήγαν πάνω σε ένα καρότσι πονόψυχοι περαστικοί και η άμοιρη μάνα έθαψε το παλληκαράκι της μέσα σε μια σκάφη...Οι ένοχοι, αν και γνωστοί κι… "ευυπόληπτοι” συμπολίτες μας ακόμη παραμένουν ατιμώρητοι.
Τα αποκαλυπτήρια της αναθηματικής στήλης του μικρού αντιστασιακού Γιάννη Χατζηγιάννη, από συνομηλίκους του, μαθητές σχολείου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου